Ο τελευταίος Ηγέτης στον πλανήτη γη;;

Του είπαν να φύγει από την Ουκρανία αλλά εκείνος προτίμησε να φύγει από τη Σύνοδο της G20 που γίνεται στο Μπρισμέιν της Αυστραλίας!
 Όταν μιλάμε για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, η διπλωματία δεν έχει καμία θέση. Ούτε και οι απειλές...

Ο .Πούτιν ανακηρύσσει το 2016.. ..Έτος Ελλάδας !!!!

Σε μία κίνηση ενίσχυσης των ρωσο-ελληνικών σχέσεων ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σφραγίζει με την υπογραφή του την επίσημη ανακήρυξη του 2016 ως «έτους Ελλάδας» στη Ρωσία και ως «έτους Ρωσίας» στην Ελλάδα. 

Πρόκειται για μια εξαιρετικής σημασίας ενέργεια, που σίγουρα θα οδηγήσει στην αύξηση του τουρισμού, την «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας που φρόντισε να καταρρακώσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με τις θέσεις της υπέρ της Ε.Ε. και σε βάρος της Ρωσίας στην κρίση της Ουκρανίας.
Τα οφέλη όμως δεν θα είναι μόνο στον τουρισμό, αλλά και σε άλλους, όπως αυτός της ενέργειας σε μία κρίσιμη περίοδο δεδομένου και των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στον τομέα των επενδύσεων που τόσο έχει ανάγκη η Ελλάδα για να βγει από την οικονομική κρίση.
Ο Ρώσος Πρόεδρος υπέγραψε το σχετικό έγγραφο ανακήρυξης του 2016 σε «έτος Ελλάδας» και το έγγραφο αυτό δημοσιεύτηκε στην επίσημη νομική πύλη του Κρεμλίνου.

Έδωσε μάλιστα εντολή σύστασης ειδικής οργανωτικής επιτροπής, η οποία θα συντονίσει τις κοινές δραστηριότητες και πολιτιστικές εκδηλώσεις με σκοπό την ενίσχυση των ρωσο-ελληνικών σχέσεων με κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τώρα βέβαια με ποια κυβέρνηση στην Ελλάδα θα εργαστεί αυτή η επιτροπή αποτελεί ένα ζητούμενο. Με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που τάχθηκαν κατά της Ρωσίας με αφορμή στην κρίση της Ουκρανίας ή με αυτή που θα προκύψει μετά τις εκλογές που αναμένονται πιθανότατα τον Μάρτιο;
Όπως και να έχει ο Βλαντιμίρ Πούτιν κρατάει το λόγο του στη γραμμή σύσφιξης των πνευματικών και ιστορικών δεσμών μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας. Κάτι που δεν έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος βάζοντας τη χώρα σε περιπέτειες και πλήττοντας την οικονομία λόγω του εμπάργκο στον τουρισμό και στα αγροτικά προϊόντα. 

Και για να γίνουμε πιο σαφείς εξηγούμε: Οι πρώτες συζητήσεις για την ανακήρυξη του 2016 ως «έτους Ελλάδας» είχαν γίνει το 2013 με τους υπουργούς Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και Ευάγγελο Βενιζέλο να υπογράφουν την κατ’ αρχήν συμφωνία.

Αυτή η συμφωνία προέβλεπε πως «για να αναπτυχθούν ισχυρές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, οι δυο χώρες συμφώνησαν να εφαρμόζουν κοινά σχέδια στον τομέα του πολιτισμού και των τεχνών, της βιομηχανίας, της ενέργειας, της χρηματοδότησης, της γεωργίας, των διμερών εμπορικών ανταλλαγών και του τουρισμού».

Παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να την «τορπιλίσει» με τις δηλώσεις Βενιζέλου κατά της Ρωσίας, τις ακυρώσεις επισκέψεων της Όλγας Κεφαλογγιάνη στη Μόσχα και το «εμπάργκο» κατόπιν εντολής από ΗΠΑ και Ε.Ε. στα ρωσικά όπλα, ο Β’ Πούτιν την κρατάει όρθια πιστεύοντας στους δεσμούς των δύο λαών. Όχι στη συνεργασία με τους πολιτικούς. 

Κέρδισε ο Putin στην Ουκρανία; Έτσι φαίνεται!

O Vladimir Putin έχει κερδίσει στην Ουκρανία. Το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι τι θέλει στη συνέχεια. Αυτό είναι το απαισιόδοξο συμπέρασμα ορισμένων βετεράνων παρατηρητών του Κρεμλίνου που θεωρούν ότι ο Ρώσος πρόεδρος έχει ήδη επιτύχει το στόχο του να αποδυναμώσει την Ουκρανία, εδραιώνοντας στο μεταξύ την εξουσία του στη Μόσχα. Ορισμένοι από αυτούς μιλούν ανοιχτά: George Soros. Ο ουγγρικής καταγωγής δισεκατομμυριούχος επενδυτής, λέει ότι ο Putin κέρδισε το προβάδισμα στη σύγκρουση με τις δυτικές κυβερνήσεις, εκμεταλλευόμενος την επιθυμία τους να αποφύγουν τη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. «Η Ρωσία του Putin έχει αποδείξει ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη της Ευρωπαϊκής Ένωσης -πιο ευέλικτη, και συνεχώς κάνει εκπλήξεις», γράφει ο Soros σε άρθρο που θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα The New York Review of Books. Οι ΗΠΑ, λέει ο Soros, έχουν προσφέρει την Ουκρανία «στήριξη-προσωπείο με λίγη ουσία πίσω από αυτό» καθώς η χώρα παραπατά ανάμεσα στα αγκάθια της οικονομικής κατάρρευσης. Μέλη του διπλωματικού σώματος της Ουάσιγκτον. Ο Putin «έχει κερδίσει επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε για την Ουκρανία», δήλωσε ο Gérard Araud, πρεσβευτής της Γαλλίας στις ΗΠΑ, σε πρωινή εκπομπή του Bloomberg στις 22 Οκτωβρίου. Σε σχόλιό του που, όπως είπε, αντανακλά τις προσωπικές του απόψεις, ο Araud παρομοίασε τον Putin με ένα παίκτη του πόκερ που έκανε μπλόφα και κέρδισε. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Petro Poroshenko υποβαθμίστηκε σε αυτόν που «γονατίζει μπροστά στον Putin με το σκοινί γύρω από το λαιμό του και λέει ‘Ξέρετε, έχετε κερδίσει’ και ο Putin εξακολουθεί να μην υποχωρεί» πρόσθεσε ο Araud. Παρόμοια σχόλια έχουν κάνει και άλλοι διπλωμάτες στην Ουάσιγκτον. Ο Γερμανός πρέσβης στις ΗΠΑ Peter Wittig δήλωσε πρόσφατα στο Bloomberg News ότι ο Putin «πήρε το πάνω χέρι, γιατί δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε τις επόμενες κινήσεις του». Radek Sikorski, υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας από το 2007 μέχρι φέτος και σημερινός πρόεδρος του κοινοβουλίου της χώρας: Σε μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε την 19η Οκτωβρίου στο περιοδικό Politico, ο Sikorski δήλωσε ότι ο Putin χρησιμοποίησε τη σύγκρουση για να εδραιώσει την εξουσία του στη Ρωσία. «Αυτή ήταν η στιγμή που τελικά συγκέντρωσε τα πάντα στα χέρια του Vladimir Putin». Η σύγκρουση έχει «αναγεννήσει την πατριωτική ευφορία» μεταξύ των Ρώσων που υποστηρίζουν ένθερμα τον Putin, είπε ο Sikorski, δημιουργώντας παράλληλα μια «νέα άρχουσα ελίτ» που κυριαρχείται από τις στρατιωτικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες ασφαλείας. Liam Halligan, ένας Βρετανός δημοσιογράφος και οικονομολόγος με ειδίκευση στα ρωσικά ζητήματα: «Η Δύση θα παραδοθεί στο νέο Ψυχρό Πόλεμό της με τη Ρωσία»,προβλέπει ο Halligan σε άρθρο στο περιοδικό The Spectator της 18ης Οκτωβρίου, που λέει, μεταξύ άλλων, ότι ο Putin έχει βάλει την Ευρώπη σε δίλημμα, από οικονομική άποψη. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας προκαλούν έντονο πόνο στη γερμανική και γαλλική οικονομία, γράφει. Και με το χειμώνα να πλησιάζει, «ο Vladimir Putin εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι, όταν πρόκειται για την προμήθεια φυσικού αερίου» στην Ευρώπη. Οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις στην ανατολική Ουκρανία υπογραμμίζουν την αποτυχία των κυρώσεων να περιορίσουν τις ρωσικές παρεμβάσεις στην περιοχή. σύμφωνα με αυτούς τους σχολιαστές και τους άλλους. Ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη κίνηση του Putin, και πώς θα μπορούσε η Δύση προετοιμαστεί για αυτή; Ο Soros λέει ότι μετά τις ουκρανικές κοινοβουλευτικές εκλογές στις 26 Οκτωβρίου, ο Putin μπορεί «απλά να καθίσει και να περιμένει την οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάρρευση της Ουκρανίας». Ο ίδιος θεωρεί πως η Δύση πρέπει να διοχετεύσει άμεσα ρευστότητα στην Ουκρανία ύψους τουλάχιστον 20 δισ. δολαρίων για να τη βοηθήσει να «ξορκίσει» το κακό της οικονομικής κατάρρευσης, υποσχόμενη παράλληλα να δώσει επιπλέον δισ. για να βοηθήσει το Κίεβο να υλοποιήσει τις θεμελιώδεις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Ο Halligan, ωστόσο, ισχυρίζεται ότι ο Putin θα χρησιμοποιήσει την απελπιστική οικονομική κατάσταση της Ουκρανίας ως μοχλό κατά της Δύσης, γιατί ξέρει ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, δεν έχουν την πολιτική βούληση να δώσουν πολλά δισεκατομμύρια παραπάνω σε βοήθεια. Ένα νέο πακέτο διάσωσης «θα χρειαστεί τόσο τα κινεζικά όσο και τα (ας το ψιθυρίσουμε) ρωσικά κεφάλαια» γράφει ο Halligan. «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί μέχρις ότου η Δύση αποσύρει τις κυρώσεις της ή δώσει μια πολύ σαφή δέσμευση ότι θα το πράξει». Η πιθανότητα είναι ότι ο Putin θα συνεχίσει να αφήνει τη Δύση να μαντεύει. Όπως λέει ο Γάλλος Πρέσβης Araud: «Το ερώτημα είναι εκεί, πάνω στο τραπέζι: Πότε θα βάλει ένα τέλος ο Putin; Πηγη. capital.gr

ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ Ο ΕΛΛHΝΑΣ ΠΡΕΣΒΥΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ...

Την παραίτησή του υπέβαλλε ο πρέσβης της Ελλάδας στο Βερολίνο κ. Παναγιώτης Ζωγράφος μία ημέρα μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Ζωγράφος εξέφρασε τη διαμαρτυρία του για το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκε στην ομάδα που συνόδευσε τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά στην συνάντηση που είχε με την κυρία Άνγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία.

Τον κ. Σαμαρά συνόδευαν τέσσερα άτομα, η κυβερνητική εκπρόσωπος κ. Σοφία Βούλτεψη, οι κ.κ. Λαζαρίδης, Παπασταύρου και ο διπλωματικός του σύμβουλος κ. Βασιλόπουλος. 

Ο κ. Ζωγράφος εξέφρασε την αγανάκτησή του στους συνεργάτες του πρωθυπουργού όταν ενημερώθηκε για τον αποκλεισμό του. Είθισται πάντως στις συναντήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού είτε στην Αθήνα είτε εκτός, με ξένους ηγέτες, να παραβρίσκεται ο πρέσβης της χώρας μας. 

Ένιωσε ότι καταρρακώθηκε το κύρος του, καθώς, ενημερώθηκε τυχαία για την επίσκεψη του πρωθυπουργού και αποκλείστηκε από τις διμερείς συνομιλίες.

Ο πρέσβυς – που χαρακτηρίζεται ως ένας ιδιαίτερα αξιόλογος διπλωμάτης – ένιωσε προσβεβλημένος από το γεγονός ότι ουδείς από το μέγαρο Μαξίμου τον ενημέρωσε επισήμως για την επίσκεψη Σαμαρά.

Τουναντίον το έμαθε... τυχαία από έναν κατώτερο υπάλληλο της εθιμοτυπίας του γερμανικού ΥΠΕΞ!

Όταν διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του Πρωθυπουργού Σταύρο Βασιλόπουλο, άκουσε την απάντηση ότι και εκείνος «την ίδια ημέρα το έμαθε»!

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ωστόσο, ήταν όταν είδε να εξαιρείται από τις διμερείς συνομιλίες, με την αιτιολογία ότι η αναλογία ήταν 5 προς 5. Αντ' αυτού στη θέση του ήταν ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού Χρύσανθος Λαζαρίδης.

«Δεν μπορεί να εξαιρείται ο πρέσβης και να μπαίνουν διάφοροι παρατρεχάμενοι» σχολίαζαν διπλωματικές πηγές.

Ο κ. Ζωγράφος είχε κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Πρωθυπουργό στον οποίο εξήγησε τους λόγους που τον οδηγούν στην παραίτηση.

Στο τηλεφώνημα του υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου από την Νέα Υόρκη, θορυβημένος, προκειμένου να του ζητήσει να παραμείνει στο πόστο του απάντησε:

«Εγώ έχω ήθος,δεν είμαι κλητήρας κύριε υπουργέ, είμαι πρέσβης» φέρεται να ήταν η οριστική του αρνητική απάντηση στην έκκληση Βενιζέλου.

Ο κ. Ζωγράφος γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα, είναι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (Abitur) και διαθέτει Πτυχίο Νομικού Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών.

Η διπλωματική του καριέρα ξεκίνησε το 1977, οπότε διετέλεσε ακόλουθος Πρεσβείας στην Κεντρικής Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών στην Αθήνα. Το 1979 προήχθη στο βαθμό Γραμματέα Πρεσβείας Γ΄ στην Πρεσβεία της Ελλάδος στη Βιέννη (Αυστρία).

Ακολούθησαν τα εξής:

1981 Κεντρική Υπηρεσία Υπουργείου Εξωτερικών, Αθήνα

1983 Αναπλ. Επικεφαλής Αρχής, Πρεσβεία της Ελλάδος στη Βηρυτό (Λίβανος), προήχθη στο βαθμό Γραμματέα Πρεσβείας Β΄

1985 Προήχθη στο βαθμό Γραμματέα Πρεσβείας Α΄, Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στο Αννόβερο (Γερμανία)

1988 Προήχθη στο βαθμό του Συμβούλου Πρεσβείας Β΄, Αναπλ. Επικεφαλής Αρχής, Πρεσβεία της Ελλάδος στο Καράκας (Βενεζουέλα)

1989/1990 Επιτετραμμένος της Ελλάδος στο Καράκας

1990 Αναπλ. Επικεφαλής Αρχής, Πρεσβεία της Ελλάδος στη Μαδρίτη (Ισπανία)

1991 Προήχθη στο βαθμό Συμβούλου Πρεσβείας Α΄

1994 Κεντρική Υπηρεσία Υπουργείου Εξωτερικών, Αθήνα

1997 Προήχθη στο βαθμό του Πληρεξούσιου Υπουργού Β΄ τάξεως

08/1998-11/2001 Πρέσβυς της Ελλάδος στο Ερεβάν, Αρμενία

11/2001-05/2005 Πρέσβυς της Ελλάδος στο Τελ-Αβίβ, Ισραήλ

2003 Προήχθη στο βαθμό του Πληρεξουσίου Υπουργού Α΄ τάξεως

07/2005-07/2007 Υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα, Δ/ντής Δ2 Δ/νσεως NATΟ-ΔΕΕ

2007-2011 Πρέσβυς της Ελλάδος στη Βιέννη, Αυστρία, Μόνιμος Αντιπρόσωπος σε Διεθνείς Οργανώσεις με έδρα τη Βιέννη

01/2012 Γενικός Διευθυντής Πολιτικών Υποθέσεων, Υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα

09/2012 Προήχθη στο βαθμό του Πρέσβεως (full ambassador)

04/2013 Πρέσβυς της Ελλάδος στο Βερολίνο

Ο κ. Ζωγράφος μιλά τη Γερμανική, την Αγγλική, τη Γαλλική και την Ισπανική.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ Χ. ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ: "Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ" !!!

Σημαντικότατο άρθρο του “μάγου” της διπλωματίας μας δίνει μία γεύση της άποψης που θέλει ενεργότερη εμπλοκή του Αμερικανικού παράγοντα στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή. 
Θεωρεί ότι η ακολουθούμενη “Βυζαντινή” στρατηγική των ΗΠΑ είναι αδιέξοδη, και δίνει το δικό του στίγμα για τις εξελίξεις!

Την άνοιξη του 1947 ο Αιγύπτιος δάσκαλος και θρησκευτικός ακτιβιστής Χασάν αλ Μπανά πρότεινε στον τότε βασιλιά Φαρούκ την ίδρυση ενός θρησκευτικού ισλαμικού κράτους. Ο αλ Μπανά εξέφρασε τότε τις αρχές και τις προσδοκίες των Αιγύπτιων Αδελφών Μουσουλμάνων, η οποία ιδρύθηκε το 1928, με σκοπό να πολεμηθεί η δυτική επιρροή στον παραδοσιακό τρόπο ζωής των μουσουλμάνων Αιγυπτίων.
Η Δύση, κατά τον αλ Μπανά, είναι χρεοκοπημένη και παρηκμασμένη. Ο αλ Μπανά είπε, ουσιαστικά, ότι η παγκόσμια τάξη, όπως την δημιούργησε η Δύση, είχε χάσει την ισχύ αλλά και τη νομιμοποίηση.

Στην πραγματικότητα «παγκόσμια τάξη» δεν υπήρξε ποτέ. Το σύγχρονο πολιτικό οικοδόμημα δημιουργήθηκε περίπου 400 χρόνια πριν, στη Βεστφαλία, μετά από έναν αιώνα πολέμων στην Ευρώπη. Βασίστηκε σε ένα σύστημα ανεξάρτητων κρατών και στον περιορισμό των φιλοδοξιών εκάστου από αυτά, μέσα από έναν μηχανισμό ισορροπίας δυνάμεων. Το σύστημα που δημιουργήθηκε με την Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648), εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, λόγω της εξάπλωσης των ευρωπαϊκών κρατών σε όλες τις ηπείρους.

Ο αλ Μπανά δήλωσε όμως πως είχε φτάσει η στιγμή να δημιουργηθεί μια νέα παγκόσμια τάξη, βασισμένη στο Ισλάμ. Αν μια κοινωνία είναι αφοσιωμένη στις αυθεντικές αξίες του Ισλάμ και δημιουργήσει μια τάξη βασισμένη σε Κοράνι, τότε δημιουργείται ένα ισλαμικό κράτος στην ολότητά του, το οποίο όλοι οι μουσουλμάνοι του κόσμου θα υποστηρίζουν. Αποτέλεσμα αυτού θα ήταν η ισλαμική και η αραβική ενότητα, με τελικό στόχο την εξάπλωση του ισλαμικού οράματος σε όλο τον κόσμο.
Απέναντι στους μη μουσουλμάνους, για όσο δεν αντιστέκονται στο Ισλάμ και το σέβονται, η τότε Μουσουλμανική Αδελφότητα υποσχόταν προστασία, μετριοπάθεια και ισότητα. Το 1949 ο αλ Μπανά δολοφονήθηκε πριν προλάβει να εξηγήσει τον τρόπο υλοποίησης του οράματος του ισλαμικού μετασχηματισμού του κόσμου, βάσει των αρχών της ανοχής και της διαπολιτισμικότητας. Από τότε όμως πολλοί ισλαμιστές στοχαστές, αλλά και ισλαμικά κινήματα, εγκατέλειψαν το σκεπτικό της ανοχής και του θρησκευτικού πλουραλισμού, προτάσσοντας την παγκόσμια ισλαμική, θρησκευτική κυριαρχία.

Το 1964 ο ιεροδιδάσκαλος και θεωρητικός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Σαΐντ Κουτμπ πρότεινε το Ισλάμ να ανατρέψει με πόλεμο την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη. Η πρόταση αυτή αποτελεί το θεμέλιο της σκέψης των σύγχρονων ισλαμιστών. Κατά τη θεωρία του Κουτμπ το Ισλάμ είναι ένα καθολικό σύστημα, η μόνη πραγματική μορφή ελευθερίας, αφού ελευθερώνει από την εξουσία άλλων ανθρώπων, από τα ανθρώπινα δόγματα, το χρώμα, τη φυλή, τη γλώσσα, τη χώρα, τα όποια εθνικά συμφέροντα.
Αποστολή του Ισλάμ είναι, κατά τον Κουτμπ, να αποτινάξει όλα αυτά και να τα αντικαταστήσει με την παγκόσμια εφαρμογή των δογμάτων του κορανίου. Όπως όλες οι ουτοπίες, για την πραγματοποίηση αυτής, χρειάζονται ακραία μέτρα. Αν και οι περισσότεροι ακόλουθοί του δεν αποδέχτηκαν τις ακραίες μεθόδους που πρότεινε, σχηματίστηκε ένας σκληρός πυρήνας οπαδών του, με τις αυτές αντιλήψεις.

Σε μια παγκοσμιοποιημένη, κοσμική κοινωνία οι απόψεις του Κουτμπ φαίνονται ακραίες και ανάξιες λόγου. Όμως για τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές οι απόψεις αυτές εμπεριέχουν αλήθειες πέραν της υφιστάμενης διεθνούς τάξης. Αποτελούν την πολεμική ιαχή των ακραίων και των τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής, εδώ και δεκαετίες. Τις αναπαράγουν η αλ Κάιντα, η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, οι Ταλιμπάν, η ιρανική θεοκρατία, το Κόμμα της Απελευθέρωσης (Χιζμπ ουτ Ταχρίρ), που δραστηριοποιείται στη Δύση, τη Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, το Μέτωπο αλ Νούσρα στην Συρία και το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ, το οποίο εκτόξευσε τη μεγάλη του επίθεση.
Η ισλαμική αγνότητα και όχι η σταθερότητα, είναι η βασική αντίληψη της νέας αυτής παγκόσμιας τάξης. 

Ωστόσο, κατά την αντίληψη αυτή το ισλαμικό κράτος δεν μπορεί να αποτελεί την αφετηρία ενός διεθνούς ισλαμικού συστήματος, αφού το κράτος είναι κοσμικό και άρα άνομο. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να υπάρξει ένα είδος επαρχιακής-περιφερειακής οργάνωσης, κατά τη διαδικασία μετάβασης προς την παγκόσμια θρησκευτική ισλαμική ενοποίηση.

Η μη ανάμιξη στα εσωτερικά των άλλων κρατών, που θεσμοθετήθηκε στη Βεστφαλία, δεν μπορεί να ισχύσει στην προκειμένη περίπτωση, αφού η προσήλωση στο κράτος–έθνος αποτελεί παραβίαση της αληθινής πίστης. Άλλωστε ο πραγματικός τζιχαντιστής έχει καθήκον να αλλάξει τη ζωή των απίστων.

Για μια στιγμή, στα τέλη του 2010, με την Αραβική Άνοιξη, γεννήθηκαν ελπίδες οι αυταρχικές και οι φανατικές δυνάμεις θα παρασύρονταν από ένα κύμα μεταρρυθμίσεων. Το αίτημα όμως για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, σύντομα, εγκαταλείφθηκε ή συντρίφθηκε από την στρατιωτική και θρησκευτική ισχύ των συντηρητικών δυνάμεων. Καθώς ένα νέο στρατιωτικό καθεστώς εγκαθιδρύθηκε στην Αίγυπτο, οι ΗΠΑ, αντιμετωπίζουν και πάλι το δίλημμα μεταξύ ασφάλειας ή υποστήριξης νόμιμων κυβερνήσεων.
Η συριακή επανάσταση, στην αρχή της, φάνταζε ως συνέχεια της αντίστοιχης αιγυπτιακής. Οι ΗΠΑ πίεσαν για «πολιτική λύση», προδικάζοντας την απομάκρυνση του προέδρου Άσαντ και την εγκατάσταση μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όμως απέτρεψε, με Βέτο, τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Άλλωστε, όταν η συριακή αντίσταση άρχισε ένοπλο αγώνα μόνο δημοκρατική και μετριοπαθής δεν εμφανίστηκε.
Από τότε η διαμάχη ξεπέρασε το θέμα του Άσαντ. Οι βασικοί δρώντες εντός της Συρίας είδαν τον πόλεμο ως διαμάχη εξουσίας, που καμία σχέση δεν είχε με τη δημοκρατία. Ένας πόλεμος που διεξάγεται μόνο για την επιβολή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς γεωστρατηγικό ή γεωθρησκευτικό ενδιαφέρον, δεν έχει νόημα. Ο πόλεμος, όπως εξελίχθηκε, δεν διεξάγετε μεταξύ ενός δικτάτορα και των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά μεταξύ των διαφόρων συριακών σεκτών και των θρησκευτικών υποστηρικτών τους, εκτός Συρίας. Το αποτέλεσμα του πολέμου πρόκειται να κρίνει ποια σέκτα θα κυριαρχήσει σε ό,τι απομείνει από το συριακό κράτος.

Οι περιφερειακές δυνάμεις παραχώρησαν χρήματα όπλα και λογιστική υποστήριξη στην Συρία στις εκλεκτές τους σέκτες, έκαστος. Η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου ενίσχυσαν τους σουνίτες. Το Ιράν ενίσχυσε τον Άσαντ, μέσω της Χεζμπολάχ.

Καθώς οι μάχες όμως έχουν καταλήξει σε αδιέξοδο, ο πόλεμος κυριαρχείται πλέον από ακραίες ομάδες, που μάχονται με εξαιρετική σκληρότητα, παραβιάζοντας, απόλυτα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύγκρουση, παρόλα αυτά, έχει αρχίσει να επανασχεδιάζει τον χάρτη στην Συρία και ίσως στην ευρύτερη περιοχή.

Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν δημιουργήσει μια αυτόνομη πολιτική οντότητα στα σύνορα με την Τουρκία, η οποία, συν τω χρόνω, θα ενωθεί με την αντίστοιχη κουρδική πολιτική οντότητα του Ιράκ.

Οι Δρούζοι και οι χριστιανοί, φοβούμενοι την επανάληψη των εναντίον τους ακροτήτων από την Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, στάθηκαν στο πλευρό του καθεστώτος που τους παρείχε ασφάλεια, ή δημιούργησαν δικές τους αυτόνομες κοινότητες.

Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (IS) από την άλλη, δημιούργησαν ένα χαλιφάτο στις περιοχές που κατέλαβαν από την Συρία και το δυτικό Ιράκ, με τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη να μην μπορούν πλέον να τους αντιμετωπίσουν.

Οι ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκαν να εμπλακούν. Η κίνησή τους αυτή μεταφράστηκε, από ορισμένους, ως αμερικανική υστεροβουλία, με σκοπό την προσέγγιση με το Ιράν, ή τη μη διατάραξη της ισορροπίας δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Όταν οι Αμερικανοί έκαναν λόγο για τα χημικά όπλα στη Συρία, Κίνα και Ρωσία αντέδρασαν. Εξετάζοντας την συριακή κρίση μέσα από το πρίσμα των δικών τους συμφερόντων και έχοντας υπόψη ότι οι αφοσιωμένοι σουνίτες είναι και αφοσιωμένοι τζιχαντιστές, δεν μπορούσαν να αποδεχτούν μια νίκη των αντιπάλων του Άσαντ, με δεδομένο ότι στα εδάφη τους έχουν και οι δύο χώρες μεγάλες μουσουλμανικές μειονότητες.

Χωρίς κοινή γραμμή από τη διεθνή κοινότητα και με δεδομένο τον κατακερματισμό της συριακής αντιπολίτευσης, η συριακή εξέγερση εξελίχθηκε σε μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή και στην καταστροφή της περιφερειακής τάξης. Σε ένα λειτουργικό περιφερειακό και διεθνές σύστημα ασφαλείας η καταστροφή αυτή θα είχε αποφευχθεί, ή τουλάχιστον περιοριστεί. Όμως τα εθνικά συμφέροντα επικράτησαν και το κόστος της σταθεροποίησης πολύ αμφίβολο. Μια μαζική εξωτερική επέμβαση, στο αρχικό στάδιο, μπορεί να είχε αποτέλεσμα, αλλά θα απαιτείτο η μόνιμη παρουσία, για μεγάλο διάστημα ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων.

Στον απόηχο των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μόνες τους, δεν μπορούσαν να ενεργήσουν.
Μια πολιτική συμφωνία στο Ιράκ ίσως τερμάτιζε την σύγκρουση στα σύνορα με την Συρία. Όμως η σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης και οι υποστηρικτές της την εμπόδισαν. Η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να επιβάλει εμπάργκο όπλων στη Συρία και τους τζιχαντιστές. Κάτι τέτοιο αποτράπηκε από την αντίδραση των άλλων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Αν η τάξη δεν μπορεί να επιβληθεί με συναίνεση ή με την δύναμη των όπλων, θα υπάρξει καταστροφικό χάος, με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι ο καλύτερος σύμμαχος των δυτικών δημοκρατιών είναι η Σαουδική Αραβία, μια χώρα χωρίς δημοκρατία. Η Σαουδική Αραβία αποτελεί σύμμαχο της Δύσης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και είναι μια αραβική, ισλαμική, φυλετική, θεοκρατία.
Το μεγάλο στρατηγικό σφάλμα όμως της δυναστείας των Σαούντ είναι ότι πιστεύουν πως μπορούν να ενισχύσουν και να καθοδηγήσουν το ακραίο Ισλάμ, χωρίς κινδύνους για τους ίδιους στο εσωτερικό της χώρας τους. Το 2003, οι πρώτες κινήσεις της αλ Κάιντα στη χώρα, απέδειξαν το λάθος. Τυχόν αναταραχή στην Σαουδική Αραβία θα είχε σοβαρές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία, το μέλλον του μουσουλμανικού κόσμου και την παγκόσμια ειρήνη.

Όπως απέδειξαν οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να θεωρούν βέβαιο πως σε περίπτωση κατάρρευσης της δυναστείας των Σαούντ, θα υπάρξει ένα δημοκρατικό καθεστώς στη χώρα, με δυτικές «ευαισθησίες». Η Σαουδική Αραβία αποτελεί το υπέρτατο έπαθλο για σουνίτες και σιίτες, γεγονός που πρέπει να αξιολογηθεί ανάλογα από τις ΗΠΑ.

-Η Συρία και το Ιράκ υπήρξαν κάποτε τα προπύργια του αραβικού εθνικισμού. Τώρα και οι δύο χώρες φαίνεται ότι δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν ενιαία κράτη. Ο πόλεμος στο Ιράκ και την Συρία έχει οδηγήσει στη διάλυση των κρατών και στη δημιουργία φυλετικών-θρησκευτικών οντοτήτων. Έτσι οι αμερικανικές εκκλήσεις, στο Ιράκ, για τον σχηματισμό μιας δημοκρατικής κυβέρνησης συνεργασίας, δεν έχουν βάση. Το παράδειγμα Σίσι στην Αίγυπτο διδάσκει.

Κατά συνέπεια οι ΗΠΑ οφείλουν να επιλέξουν μεταξύ ασφάλειας και ηθικής.

Στο Ιράκ η συντριβή του σουνιτικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, δεν είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, καθώς το ζητούμενο ήταν η εκδίκηση. Στη Λιβύη, μετά τον Καντάφι, επικράτησαν οι φυλετικές ομάδες, οι οποίες δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Η υποτιθέμενη κυβέρνηση της Τρίπολης, απλώς δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία.
Όταν οι χώρες δεν κυβερνώνται στην ολότητά τους, η διεθνής ή η περιφερειακή τάξη διασαλεύεται. Η κατάρρευση ενός κράτους μετατρέπει το έδαφός του σε βάση τρομοκρατών. Αυτή την στιγμή οι ζώνες ακυβερνησίας στον μουσουλμανικό κόσμο επηρεάζουν τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τη Λωρίδα της Γάζα, τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Νιγηρία, το Μάλι, το Σουδάν και την Σομαλία. Έτσι η Μέση Ανατολή βιώνει σήμερα μια σύγκρουση που μοιάζει, αλλά είναι ευρύτερη από αυτή της Ευρώπης των θρησκευτικών πολέμων του 17ου αιώνα.
Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές συγκρούσεις ενισχύουν οι μεν τις δε. Η θρησκεία καθίσταται όπλο στην εξυπηρέτηση γεωπολιτικών στόχων και οι άμαχοι καταδικάζονται σε εξόντωση, για τη θρησκεία ή το δόγμα τους.

Η σύγκρουση που διεξάγεται τώρα είναι και θρησκευτική και γεωπολιτική.

Ένας σουνιτικός όμιλος κρατών που αποτελείται από την Σαουδική Αραβία, τις χώρες του Κόλπου και σε κάποιο βαθμό την Αίγυπτο και την Τουρκία, είναι αντιμέτωπος με έναν όμιλο, με ηγέτη το σιιτικό Ιράν, το οποίο υποστηρίζει το υπό τον Άσαντ τμήμα της Συρίας, τη Βαγδάτη και τις ιρακινές σιιτικές ομάδες, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τη Χαμάς στη Γάζα.
Οι σουνίτες υποστηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς στη Συρία κατά του Άσαντ και στο Ιράκ υποστηρίζουν τους αντιπάλους της Βαγδάτης. Ο στόχος του Ιράν για περιφερειακή κυριαρχία περνά από την εσωτερική υπονόμευση των αντιπάλων του. Οι μετέχοντες στην σύγκρουση αυτή αναζητούν εξωτερική υποστήριξη από την Ρωσία και τις ΗΠΑ.
Ο στρατηγικός στόχος της Ρωσίας είναι, στη χειρότερη περίπτωση, να αποτρέψει τους τζιχαντιστές του Ιράκ και της Συρίας να εξαπλώσουν την επιρροή τους στις ρωσικές μουσουλμανικές περιοχές και στην καλύτερη περίπτωση, σε ευρύτερο επίπεδο, να βελτιώσει τη θέση της έναντι των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ από, την πλευρά τους, αντιμετωπίζουν το δίλημμα Άσαντ ή αλ Κάιντα και εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες. Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία δεν έχουν αποφασίσει που θα συνεργαστούν και που θα αντιπαραταχθούν, αν και τα γεγονότα της Ουκρανίας μπορεί να οδηγήσουν σε νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Σε μια εποχή ακραίων τρομοκρατικών φαινομένων και όπλων μαζικής καταστροφής οι περιφερειακές θρησκευτικές συγκρούσεις αποτελούν σοβαρή απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα. Απαιτείται λοιπόν συνεργασία από όλες τις υπεύθυνες δυνάμεις ώστε να επιτευχθεί ένα μίνιμουμ, τουλάχιστον, περιφερειακής σταθερότητας. Αν η σταθερότητα δεν επιτευχθεί υπάρχει ο κίνδυνος μια τεράστια περιοχή να περιέλθει στην απόλυτη αναρχία και σε διάφορες μορφές εξτρεμισμού, που όμως θα εξαπλωθούν και σε άλλες περιοχές. Ο κόσμος λοιπόν αναμένει από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις να επιβάλουν μια νέα περιφερειακή τάξη.

Χένρι Κίσιντζερ, «The world in flames», 31 Αυγούστου 2014http://www.thesundaytimes.co.uk/
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
ΠΗΓΗ: http://www.defence-point.gr

Συνάντηση Δ. Αβραμόπουλο με Πρέσβη της Κύπρου.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος δέχθηκε στις 2/9/14 στην πρώτη εθιμοτυπική επίσκεψή του, τον Πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα Κυριάκο Κενεβέζο. 

Συνάντηση του πρέσβη του Κουβέιτ με τον δημάρχο του Αλίμου

Σε θερμό κλίμα πραγματοποιήθηκε συνάντηση εργασίας μεταξύ του νέου δημάρχου Αλίμου κ. Κονδύλη και του πρέσβη του Κουβέιτ κ. Raed Al-Rifai στην οποία συζητήθηκαν οι λεπτομέρειες τις άφιξης του πλοίου "Journey of Hope" στα πλαίσια της ομώνυμης παγκόσμιας εκστρατείας, στην Μαρίνα του Αλίμου την Κυριακή.

Το “ταξίδι της Ελπίδας” (Journey of Hope) είναι μια ανθρωπιστική αποστολή που τελεί υπό την αιγίδα του Εμίρη του κράτους του Κουβέιτ, Σεΐχη Sabah Al-Ahmed Al-jaber Al Sabah, η οποία έχει σκοπό να ενημερώσει τις κοινωνίες των πόλεων που επισκέπτεται, για την προσφορά, τις πρωτοβουλίες και τα επιτεύγματα του κράτους του Κουβέιτ στην αντιμετώπιση και φροντίδα των παιδιών που πάσχουν από ασθένειες όπως το σύνδρομο Ντάουν (Down), από αυτισμό κι από άλλες νοητικές ασθένειες.



Σκοπός του επίσης είναι να αφυπνίσει τις τοπικές κοινωνίες ότι τα άτομα με ειδικές ικανότητες μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο αναπτύσσοντας τις ιδιαίτερες ικανότητες που έχουν.

Ο πρέσβης του Κουβέιτ ανέλυσε στον κ. Κονδύλη τον σκοπό της φιλανθρωπικής αποστολής ενώ φάνηκε άριστος γνώστης της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας αφού γνώριζε ότι ο Άλιμος είναι η γενέτειρα του ιστορικού Θουκυδίδη.

Από την πλευρά του ο δήμαρχος Αλίμου ευχαρίστησε τον πρέσβη για την θερμή υποδοχή και την επιλογή της μαρίνας του Αλίμου για τον σκοπό της εκστρατείας. Απευθυνόμενος στον κ. Rifai δήλωσε ότι "ως νέα δημοτική αρχή έχουμε θέσει μέσα στις προτεραιότητές μας την επόμενη πενταετία να κάνουμε τον δήμο Αλίμου όσο μπορούμε φιλικότερο στα άτομα με ειδικές ικανότητες μέσα από συγκεκριμένες δράσεις.

Συνάντηση Δ. Αβραμόπουλου με τον Πρέσβη των ΗΠΑ

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος δέχθηκε σήμερα στο γραφείο του στο ΥΠΕΘΑ, τον Πρέσβη των Η.Π.Α. στην Ελλάδα David D. Pearce.

 Στη συνάντηση συζητήθηκαν θέματα αμοιβαίου στρατηγικού και αμυντικού ενδιαφέροντος που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και τα θέματα που θα συζητηθούν στη συνάντηση που θα έχει ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας με τον Αμερικανό ομόλογό του Chuck Hagel, την ερχόμενη Πέμπτη στην Ουάσιγκτον.

O νέος Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα.

Ο Αντρέι Μάσλοφ, νέος πρέσβης της Ρωσίας στην Αθήνα

Με διάταγμά του ο Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν διόρισε νέο πρεσβευτή της Ρωσίας στην Ελλάδα τον έως σήμερα διευθυντή της - αρμόδιας και για τη χώρα μας - 4ης Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Αντρέι Μάσλοφ.

Το σχετικό διάταγμα δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα με τις κυβερνητικές αποφάσεις, ενώ με άλλο προεδρικό διάταγμα ο Ρώσος Πρόεδρος απάλλαξε από τις αρμοδιότητές του τον έως σήμερα πρέσβη της Ρωσίας στην Ελλάδα, Βλαντίμιρ Τσχικβισβίλι, ο οποίος συνταξιοδοτείται.

Τα ρωσικά ΜΜΕ, που μεταδίδουν την είδηση, υπογραμμίζουν ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να καταστήσει αυστηρότερες τις απαιτήσεις για την έκδοση θεωρήσεων σε Ρώσους πολίτες λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία, επικαλούμενα δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων του τουριστικού τομέα, που συμμετείχαν σε ομάδες εργασίας με Ρώσους ομολόγους τους.

Ο 59χρονος Μάσλοφ γνωρίζει ελληνικά και άλλες τρεις ευρωπαϊκές γλώσσες κι έχει εργαστεί από το 1977 στις σοβιετικές και ρωσικές πρεσβείες στη Λευκωσία, το Παρίσι, τη Ρώμη, ενώ μεταξύ άλλων έχει υπηρετήσει ως αναπληρωτής διευθυντής του Τμήματος Ασφάλειας και Αφοπλισμού στο ρωσικό ΥΠΕΞ.

Πιο αναλυτικά το βιογραφικό του νέου Ρώσου πρέσβη:

Ο Αντρέι Μιχαήλοβιτσς Μασλόφ γεννήθηκε το 1955. Σε ηλικία 22 ετών αποφοίτησε από το Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας, που υπάγεται στο Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων τότε της ΕΣΣΔ, σήμερα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Το 1999 παρακολούθησε μαθήματα στη Ρωσική Ακαδημία Δημόσιας Υπηρεσίας υπό τον Πρόεδρο της Ρωσίας.

Εκτός από τη ρωσική, κατέχει τέσσερις γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά, ελληνικά και ιταλικά.

Από το 2007 ανήκει στη διπλωματική βαθμίδα του Έκτακτου και Πληρεξούσιου Υπουργού Α' Πρεσβευτικής Βαθμίδας.

Του δόθηκε τιμητικός τίτλος για την «Ενίσχυση της Στρατιωτικής Κοινοπολιτείας». Διαθέτει σημαντική εμπειρία εργασίας στον κεντρικό μηχανισμό του Υπουργείου και στο εξωτερικό.

Συγκεκριμένα:

Από το 1977-1981 εργάστηκε στην Πρεσβεία της ΕΣΣΔ στην Δημοκρατία της Κύπρου, ενώ από το 1984 έως το 1988 τέλεσε Τρίτος Γραμματέας της Πρεσβείας της ΕΣΣΔ στη Γαλλία.

Για διάστημα πέντε ετών, από το 1992 έως το 1997, υπηρέτησε στις βαθμίδες του Πρώτου Γραμματέα, του Συμβούλου και του Ανώτατου Συμβούλου της Πρεσβείας της Ρωσίας στην Ιταλία.

Από το 1997 έως το 2004 τέλεσε Ανώτατος Σύμβουλος, Επικεφαλής και Αντιπρόεδρος του Τμήματος Ασφαλείας και Αφοπλισμού. Την ίδια χρονιά (2004) και για έξι χρόνια (2010) ανήκε στις βαθμίδες του Συμβούλου και του Πληρεξούσιου της Πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ιταλία.

Τέλος, από τον Αύγουστο του 2010 έως το 2014 τέλεσε διευθυντής του Τέταρτου Ευρωπαϊκού Τμήματος το οποίο αφορά στις εξής χώρες: Αλβανία, Βουλγαρία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία, Τουρκία, Κροατία και Μαυροβούνιο.

Φαίνεται, λοιπόν, πως μετά τον Ντέιβιντ Πηρς (αμερικανός πρέσβης) ένας ακόμη άνθρωπος ειδικών αποστολών, αυτή τη φορά από την πλευρά της Ρωσίας έρχεται στη χώρα μας.

Την ίδια ώρα αλλαγές έχουμε και στην Αμερικάνικη πρεσβεία, καθώς πληροφορίες θέλουν δυο πρόσωπα να αποχωρούν από την αμερικάνικη αντιπροσωπεία στη χώρα μας. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουμε το ένα εξ αυτών είναι η Βιρτίνα Μπέννετ, επιτετραμμένη της πρεσβείας στην Αθήνα.

Καθόλου τυχαίες κινήσεις καθώς η χώρα μας αποτελεί το μήλον της έριδος.

Γιώτα Χουλιάρα για το Geopolitics

Όλη η αλήθεια για την κρίση στην Ουκρανία και το μυστικό γεωπολιτικό παιχνίδι

Γιώργος Ιεροδιάκονος

Συγγραφέας

Το κύμα διαμαρτυριών στην Ουκρανία φέρει την ετικέτα «Made in Germany», «Made in Ε.Ε.» και «Made in America.

Τα μεγάλα ειδησιογραφικά πρακτορεία της Δύσης και όλα τα εντεταλμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βάλθηκαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι διαδηλώσεις στο Κίεβο είναι αυθόρμητες εκδηλώσεις του Ουκρανικού λαού, που παλεύει, τάχα, για δημοκρατία και και για κράτος δικαίου. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για μέρος μιας ενορχηστρωμένης διαμάχης για καθαρά γεωστρατηγικά θέματα.

Ο στόχος είναι να «περιοριστεί η ρωσική επιρροή και να συρθεί η Ουκρανία προς την κυριαρχία της Γερμανίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

Πριν από εννέα χρόνια, η Πορτοκαλί Επανάσταση οργανώθηκε με τεράστια πολιτική και οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και «γνωστές» αμερικανικές ΜΚΟ, όπως το Open Society Institute του δισεκατομμυριούχου George Soros. Εκείνες οι δυνάμεις κατάφεραν τότε να ακυρώσουν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών και να επιβάλουν την φιλοδυτική Γιούλια Τιμοσένκο ως επικεφαλής του κράτους. Μέχρι τις εκλογές του 2010, οπότε ο λαός έφερε ξανά στην εξουσία τον φιλορώσσο πολιτικό Βίκτορ Γιανούκοβιτς.

Τον Νοέμβριο του 2013 ο Γιανουκόβιτς απέρριψε την συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπέρ μιας νέας δανειακής συμφωνίας διάσωσης με τη Ρωσία και στενότερες σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Μια απόφαση που οδήγησε στο ξέσπασμα μαζικών διαδηλώσεων με επίκεντρο την πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, γνωστές με τον όρο Euromaidan. Το κατά πόσο αυθόρμητες είναι αυτές οι διαδηλώσεις φαίνεται από τα επιφανή ονόματα και τους κομματικούς σχηματισμούς που τις οργανώνουν.

Το ένα κόμμα είναι το Batkivshchyna (Πατρίδα) της Τιμοσένκο, με ηγέτη τον Arseniy Yatsenyuk, το δεύτερο είναι το Udar (Γροθιά), με επικεφαλής τον μόνιμο κάτοικο Γερμανίας Vitali Klitschko, με στενές σχέσεις με την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ και το Ίδρυμα Konrad Adenauer, το οποίο μάλιστα δημοσίως διαφημίζει στην ιστοσελίδα του τα σεμινάρια που οργανώνει για την πολιτική εκπαίδευση των μελών του Udar. Το δε τρίτο κόμμα είναι τοφασιστικό Svoboda (Ελευθερία), του διαβόητου νεοναζί Oleh Tyahnybok, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί ως έμβλημά του μια παραλλαγή της ναζιστικής σβάστικας. Αδερφό κόμμα τόσο του γαλλικού Εθνικού Μετώπου (FN) της Λεπέν, όσο και της Χρυσής Αυγής, αν και οι «δικοί μας» φασίστες είναι «γατούλες» μπροστά στους, ακραία φανατικούς, ιδεολογικούς εταίρους τους της Svoboda.

Αυτοί οι τρεις φιλογερμανοί ηγέτες, ο Yatsenyuk, ο Klitschko και ο Tyahnybok, εμφανίζονται συχνότατα σε κοινές συνεντεύξεις Τύπου. Ταυτόχρονα, κορυφαίοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι πολιτικοί εκφράζουν με υποκρισία χιλίων Φαρισσαίων την αλληλεγγύη τους προς τους διαδηλωτές και την οργή τους για τη βαρβαρότητα της ουκρανικής αστυνομίας, την ίδια στιγμή που στηρίζουν σιωπηρά την αστυνομική βιαιότητα και τον ανελέητο ξυλοδαρμό όσων αντιτάσσονται στις πολιτικές λιτότητας της Ε.Ε. στην Αθήνα, την Μαδρίτη και αλλού.

Μέχρι και ο Υφυπουργός των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, έσπευσε να εγκαλέσει την κυβέρνηση της Ουκρανίας να «ακούσει τη φωνή του λαού», ενώ ο Γερμανός ομόλογός του, Guido Westerwelle και ο Πρέσβης της Γερμανίας έφτασαν στο σημείο να συμμετέχουν ενεργά στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στις αρχές του Δεκέμβρη. Μια ιταμή πράξη που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της διπλωματικής πρακτικής, από κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ράσμουσεν απαίτησε από την ουκρανική κυβέρνηση να εγγυηθεί το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και του συνέρχεσθαι. Κι όλα αυτά, την ίδια στιγμή που η γερμανική κυβέρνηση κινεί μια νέα διαδικασία εναντίον του νεο-φασιστικού «Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος» της Γερμανίας, υπερασπίζεται το δικαίωμα των Ουκρανών φασιστών να διαδηλώνουν ένοπλοι και να βιοπραγούν.

Τι είναι αυτό που ώθησε τις ΗΠΑ, και την Ευρωπαϊκή Ένωση με πρωτοστατούσα την Γερμανία, να νεκρανάστησουν τους ιστορικούς δεσμούς του χιτλερισμού με τα Ουκρανικά SS και να υιοθετήσουν ανοιχτά πλεον μια κατάφωρη επέμβαση στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου κράτους, μέλους του ΟΗΕ;

Όλα ξεκίνησαν με την απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης να ακυρώσει την συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε. Μια συμφωνία που, αν τελικά υπογραφόταν, θα απέκοπτε την Ουκρανία από τον κύριο εμπορικό της εταίρο (την Ρωσία), με την οποία η βιομηχανία και οι οδοί μεταφοράς της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Ταυτόχρονα δε, η κατάργηση των τελωνειακών δασμών για τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα σήμαινε επίσης την πτώχευση για πολλές ουκρανικές βιομηχανίες.

Οι όροι της συμφωνίας, η οποία περιλαμβάνει την εισαγωγή των κανόνων της ΕΕ, θα απορρύθμιζε δραματικά της αγοράς εργασίας, αφού επιτάσσει την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων με πρόσχημα την μείωση του δημόσιου χρέους, με σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις, παρόμοιες με τα προγράμματα λιτότητας της Ε.Ε. που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, τη Ρουμανία και στον ευρωπαϊκό νότο. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει ήδη αρνηθεί στην Ουκρανία μια πιστωτική συνδρομή, επειδή η κυβέρνηση αρνείται να αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου κατά 40%, μια κίνηση που αναπόφευκτα θα οδηγούσε στον θάνατο πολλών ανέργων και συνταξιούχων που θα αδυνατούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς για την θέρμανση. Παράλληλα θα μετέτρεπε τη χώρα σε ένα τεράστιο «σκλαβοπάζαρο» για τις γερμανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες θα μπορούσαν να παράγουν σε χαμηλότερες τιμές από εκείνες των μισθών στην Κίνα. Την ίδια στιγμή, οι φυσικοί πόροι της χώρας, η μεγάλη και εύφορη ενδοχώρα της και η εγχώρια αγορά των 46 εκατομμυρίων κατοίκων, κάνουν την Ουκρανία μια λαχταριστή λιχουδιά για τις γερμανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.

Η Γερμανία, η ΕΕ και οι ΗΠΑ επιδιώκουν όχι μόνο τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, αλλά ταυτόχρονα επιχειρούν να καρπωθούν και τα οφέλη των γεωπολιτικών μεταβολών εις βάρος της Ρωσικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη. Η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ απομονώνει δραματικά τη Ρωσία και συνθλίβει την Ευρασιατική Ένωση που περιλαμβάνει τη Ρωσία και την Ουκρανία. Μη μας διαφεύγει και το γεγονός ότι ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας βρίσκεται στην Κριμαία.

Πάνω σ’ αυτό το υπόβαθρο οφείλουμε να διερευνήσουμε τα βασικά αίτια που η ΕΕ και η γερμανική κυβέρνηση πατρονάρουν και χρησιμοποιήσουν τις διαδηλώσεις στο Κίεβο για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας. Στην ίδια γεωστρατηγική σκακιέρα παίζει και η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία συστηματικά επεκτείνει τη στρατιωτική της παρουσία στην Ασία για να περικυκλώσει την Κίνα και να υπονομεύσει την επιρροή της στην περιοχή.

Η επίθεση εναντίον της Ουκρανίας εγείρει σοβαρές ιστορικές ερωτήσεις. Σε δύο παγκόσμιους πολέμους, η Γερμανία επιχείρησε να θέσει την Ουκρανία υπό τον έλεγχό της, χρησιμοποιώντας ως όργανά της τους εντόπιους συνεργάτες της (τα ουκρανικά Waffen SS). Τους ίδιους συνεργάτες χρησιμοποιεί και σήμερα. Το σημερινό θράσος της γερμανικής κυβέρνησης εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους. Οι αυξανόμενες διεθνείς εντάσεις μπορεί γρήγορα να μετατραπούν σε γενικευμένη, παγκόσμια ένοπλη σύγκρουση.

Υπ’ αυτού του πρίσματος οφείλουμε να εξηγήσουμε και την υποχώρηση της ουκρανικής κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της ίδιας της Ρωσίας. Οι τελευταίες εξελίξεις με την κατ’ αρχήν συμφωνία κυβέρνησης-αντιπολίτευσης για αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων (συμπεριλαμβανομένης και της Τιμοσένκο) και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας και προκήρυξη πρόωρων εκλογών, αντικατοπτρίζει την σύνεση της ρωσικής κυβέρνησης να αποφύγει τα χειρότερα, κερδίζοντας χρόνο.

Το άλλο σημείο που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι το φαινόμενο της όντως μαζικής συμμετοχής του ουκρανικού λαού στα προφανέστατα μεθοδευμένα από την Δύση συλλαλητήρια. Η απάντηση βρίσκεται στις ιστορικές αιτιάσεις και στην φυλετική διαστρωμάτωση της χώρας. Διότι στην πραγματικότητα δεν υφίσταται καν ένας ενιαίος ουκρανικός λαός, αλλά δύο συμπαγείς και αντιμαχόμενοι φυλετικοί κλάδοι που από τα αρχαιότατα χρόνια προσπαθούν να συμβιώσουν μέσα στα γεωγραφικά όρια της κοινής τους πατρίδας. Το ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας κατοικείται κυρίως από Ρώσους, οι οποίοι φυσικά επιζητούν μια στενότερη σχέση με την «μητέρα πατρίδα», και το δυτικό τμήμα από γερμανικά φύλα.

Ήδη από τα αρχαιότατα χρόνια αναπτύσσεται στην περιοχή μια ακμαιότατη αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Κριμαία μέχρι την Κασπία. Οι Άραβες την αποκαλούσαν Bahr-Khazar (Θάλασσα των Χαζάρων). Κατά τον 8ο αιώνα (μεταξύ 786–809) παρατηρείται ένα ισχυρό ρεύμα εξιουδαϊσμού του χαζαρικού βασιλείου. Ο βασιλιάς Μπουλάν και 4.000 ευγενείς του υιοθέτησαν τον ιουδαϊσμό σαν επίσημη θρησκεία του κράτους τους. Μέχρι που το 1239 το χαζαρικό βασίλειο θα καταστραφεί με την εισβολή των μογγολικών ορδών του Μπαλού Χαν. Αργότερα, όταν η περιοχή καταλαμβάνεται από τους Ρώσους, οι Χαζάροι θα ακολουθήσουν την μοίρα των «περιπλανώμενων Ιουδαίων», κατευθυνόμενοι κυρίως στην ανατολική Ευρώπη. Εκεί θα αναμειχθούν με τους Σλάβους και τους ελάχιστους Σεφαρντεὶμ Εβραίους και θα ανακύψει η λεγόμενη «13η φυλή του Ισραήλ». Οι Ασκεναζείμ!

Στην περιοχή θα παραμείνουν, στο μεν ανατολικό τμήμα της οι Ρώσοι έποικοι, στο δε δυτικό τα γηγενή εκείνα φύλα που δεν ακολούθησαν το ρεύμα του εξιουδαϊσμού, αλλά ασπάστηκαν μαζί με τους Ρώσους τον χριστιανισμό. Φυλετικά Χαζάροι, αν και ιστορικά καταγράφονται με την ονομασία Οστρογότθοι. Οι Οστρογότθοι (ανατολικοί Γότθοι) αναφέρονται ως τμήμα για γενικότερης φυλής: της Γοτθικής. Το δυτικό τμήμα της γοτθικής φυλής (οι Βησιγότθοι) κατευθύνθηκαν προς την Κεντρική Ευρώπη και αποτελούν ουσιαστικά τους προγόνους των σημερινών Γερμανών.

Έτσι εξηγείται και η ιδιοσυγκρασιακή συγγένεια που αισθάνεται τμήμα του ουκρανικού λαού (κυρίως των δυτικών περιοχών της χώρας) προς τους Γερμανούς, καθώς και το ενδιαφέρον των δεύτερων για την Ουκρανία, την οποία αντιλαμβάνονται ως φυλετική τους κοιτίδα. Έτσι εξηγείται επίσης και η στάση που τήρησαν μεγάλα πλήθη του ουκρανικού λαού υπέρ της ναζιστικής λαίλαπας κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη επιρροή που ασκεί τονεοναζιστικό κόμμα του Tyahnybok στον ουκρανικό λαό (κυρίως στο δυτικό τμήμα της χώρας), αλλά και τα έτερα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της Ουκρανίας.

Ουσιαστικά στην Ουκρανία υπάρχουν δύο ξεχωριστοί λαοί. Από τη μια μεριά οι Ρώσοι, που επιζητούν μια στενότερη σχέση με την «μητέρα πατρίδα» και από την άλλοι οι Χαζάροι-Γερμανοί που επιθυμούν την απαγκίστρωσή τους από την ρωσική μέγγενη και την πρόσδεσή τους στο ευρωπαϊκό άρμα. Το χειρότερο είναι πως οι δεύτεροι διακατέχονται και από έντονα ρατσιστικά ένστικτα εναντίων των «υποδεέστερων» φυλετικά Σλάβων, αντιλαμβανόμενοι την ράτσα τους ως τμήμα της περιούσιας Άριας φυλής.

Σ’ αυτά ακριβώς τα ρατσιστικά ένστικτα επενδύουν οι μηχανορράφοι της Δύσης για να παίξουν τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια στην ευρύτερη περιοχή. Βεβαίως τα κριτήρια συμμετοχής των διαδηλωτών δεν περιορίζονται μόνο στην ακραία ρατσιστική φόρτιση που τους διακατέχει, αλλά επεκτείνονται και στα ιδιοτελή προσωπικά οφέλη που προσκομίζουν. Μερικές εκατοντάδες ευρώ το κεφάλι, ψίχουλα για τους μεγαλοκαρχαρίες χρηματοδότες, για τους εξαθλιωμένους «διαδηλωτές» αποτελούν ένα σοβαρό ποσό για την κάλυψη των ιδιοτελών αναγκών τους.

Κανένας δεν γνωρίζει που θα γείρει τελικά η πλάστιγγα στην Ουκρανία. Το παιχνίδι είναι ιδιαζόντως βρώμικο και τα συμφέροντα μεγάλα. Αυτό που είναι βέβαιο είναι το αβέβαιον της προοπτικής συνύπαρξης δύο τόσο εχθρικά διακείμενων λαών μέσα στα στενά όρια μιας κοινής πατρίδας.